Mijn inspiratie
Ik word geïnspireerd door alles wat ik om me heen zie. De prachtige natuur, in al haar schoonheid, met haar vormen, structuren en kleuren.
Maar ook door de mensen op straat en in de trein, de manier waarop ze bewegen, kijken, hoe de schaduw op hun gezicht valt, wat ze wel of en juist niet zeggen.
Daarnaast word ik geïnspireerd door gedichten, songteksten, muziek en de boeken die ik lees.
Ik hou van het gevoel van vrijheid, van dansen, lachen en goede gesprekken. Ik hou er van om dingen te doen zonder na te denken, ik hou van het geluid van vogels in de morgen, ik hou van pas gewassen lakens die buiten hebben gehangen, ik hou van het bezoeken van musea en galeries, ik hou van kringloopwinkels en de bibliotheek.
Ik hou van alleen zijn maar ook van samen, samen met familie en vrienden. Ik hou van wandelen met de honden in het bos, ik hou van het gevoel van verf op een doek met je vingers, ik hou van het imperfecte in al haar mooie verschijningen
… en dit allemaal bij elkaar…
dat is mijn inspiratie!
Maar ook..
Dat wat mensen bedoelen maar niet zeggen, niet kunnen zeggen misschien of niet willen, precies dat stukje, dat vind ik interessant. Want precies daar, in dat stukje, daar zit de waarheid, de schoonheid ook. En dat noem ik ‘de ruimte ertussen’.
De wisdom keepers, de oude volken, de oude wijzen, oude zielen.. zij intrigeren me, voeden me, ze snappen het nog, ze maken me nieuwsgierig. Want er is nog zoveel meer tussen hemel en aarde dan dat je kunt zien.. soms kun je het voelen, soms ook niet. Maar ik voel me altijd verbonden.
Een songtekst die gaat over ‘de ruimte ertussen’ inspireerde me tot het maken van een abstract werk. Dat werk was het startpunt van een prachtige reis vol verf en plezier en een heleboel portretten, een reis waarin ik vooral veel afleerde en tegelijkertijd en daardoor van alles bijleerde.
Mijn missie
Mijn missie is om mensen een stukje verwondering terug te geven, er is zo veel moois, kijk om je heen en verwonder je!
Hoe ik hier ben gekomen
Sinds ik een potlood kan vasthouden, teken ik. Ik tekende thuis, met vriendinnen, op vakantie. Ik tekende de Donald Duck na en eindeloos zogenaamde ‘aankleedpopjes’ waarbij ik het tekenen combineerde met het ontwerpen van kleding.
Na de middelbare school lonkte de kunst maar was het toch de bedoeling dat ik een ‘goed’ beroep zou leren: ik ging de verzorging in. Een paar jaar later schoolde ik me om tot arbeidstherapeute, zodat ik mijn creativiteit beter kwijt kon. Thuis bleef ik tekenen en schilderen.
Nadat ik me een aantal jaren had uitgeleefd om samen met onze kinderen creatief bezig te zijn, besloot ik alsnog de kunstacademie te doen; Docent Beeldende Kunst en Vormgeving werd de opleiding die ik koos; ik heb genoten van werkelijk iedere minuut!
Na deze opleiding rolde ik het onderwijs in, in eerste instantie nog gecombineerd met een baan als museumdocent.
Super leuk, ik heb jaren met heel veel plezier als docent Beeldende Kunst en Vormgeving en als coach in het voortgezet onderwijs gewerkt. Ik heb er veel geleerd, veel ontwikkeld en had een passie voor het nieuwe onderwijs dat we verzorgen waarbij de leerling aan zet was. Het coachen bij dit traject van zowel leerlingen als collega’s vond ik super.
De liefde voor kunst meegeven aan leerlingen een heerlijke uitdaging.
Wat ik echter (bijna) niet meer deed was werken voor mezelf, zo nu en dan deed ik een opdracht, maar echt kunst maken vanuit mezelf, vanuit mijn intuïtieve bron.. daar kwam ik niet meer aan toe.
Dit is dan ook de voornaamste reden dat ik mijn baan in het onderwijs heb opgezegd, zelf weer kunst maken, teruggaan naar de bron, wie ben ik, wat wil ik, waartoe ben ik hier, wat heb ik te vertellen, wat is mijn verhaal…
en dan vanuit dát vertrekpunt werk maken, dat is wat ik wilde doen.
